شعر زلال « برف »

برف میبارید و من

مات  و  حیران  بر  سپیدیِ  چمن

می شدم  غـرقِ  تـماشـای  جهـان ِ خـویشتـن

بیگمان پوسیده خواهد گشت تن

روزگاری در کفن

*

برف می بارید و باز

غنچه  می نالید  از  سوز ِ  اَیـاز

موی  اسپیدِ  سرم  می داد  بوی  مرگ  را

نصف شب  من  در  تقلّا و نیاز

یاسمن در خواب ناز

*

ناگهان  آمد  ندا

چونکه دادا زین قفس گردد رها

در  بهاران  پیکرش  مانندِ گل  خواهد سرود

این  طبیعت  را  بـه  فرمان  خدا

سبزتر از هر صدا